‘Het geluid van de golven is niet heel anders dan het stadsverkeer. Maar zodra je je hoofd opricht en de frisse scherpte van zout in de lucht proeft, zul je merken dat dit uitspansel even anders, onbestendig en veranderlijk is als alles wat je hebt achtergelaten. Dan zul je, als je luistert, de meeuwen horen lachen.’
Vanuit een drukke metropool het idee opvatten om naar een eiland in de Hebriden te verkassen… het is en blijft een huzarenstuk. Weg van een succesvolle carrière, op zoek naar rust en de puurheid van de natuur.
Tamsin Calidas beschrijft het in een onweerstaanbare stijl met volzinnen die je zintuigen aanspreken: je ziet, je ruikt en proeft haast de zilte zeelucht, het ruwe landschap. De eenzaamheid. Dat ook.
‘De wilde schoonheid is schokkend’
De romantiek verandert echter snel in een rauw naturalisme: het boerenleven op een klein eiland wordt snel een overlevingstocht, waar veerkracht essentieel is en de zelfontdekking een bevrijding kan zijn. Geacht wordt te zijn.
‘De winterzee spoelt stukgeslagen kiezelhopen en smeltende sneeuw weg. Terwijl de grijze golven aanzwellen, sta ik toe te kijken, gebiologeerd door de compacte, groeiende zwaarte en kracht die niet van hun kam komt krullen, maar vanuit elke bollende, geronde kern onweerstaanbaar voortstuwt. Het is van een gespierdheid die mij de adem ontrukt.’
Natuurlijk wordt dit verhaal egocentrisch: ze beschrijft vanuit haar eigen standpunt, ze heeft het alleen over zichzelf: het is dan ook een dagboek, de neerslag van wat ze denkt en voelt. De andere karakters – haar partner of de andere eilandbewoners – worden nauwelijks uitgediept.
En dat stoorde mij niet, want het is een verhaal van en door een vrouw, die een wordt met de natuur en troost en warmte – letterlijk – vindt bij haar hond, de schapen, de koeien.. Na alle miserie van ontberingen en fysieke pijn, periodes van honger, vijandige buren en een partner die haar verlaat, blijft Tamsin koppig doorgaan. Ze zwemt in de ijskoude zee, gedachten van zichzelf verdrinken komen in haar op, maar ze beseft dat ze hoe dan ook gedragen wordt door het water.
Die momenten dat ik in haar koude stroom lig en de zee door me heen vloeit, word ik als een schelp gesponnen, door zout gebrand, door wind omhuld en ontstoken als een gebroken stuk zeetondel waar het licht doorschijnt. Ik ben blij eindelijk de pijn van de kou te voelen. Die wast mijn huid en smart weg. Ik ben een eiland. Ik heb een naam. Mijn stem is niet meer dan een gulle hand wind. Aan de zee geef ik die koude stilte in mij.
Ik ben een eiland, schrijft ze, ik ben zelf een eiland. Ondertussen woont ze er reeds zeventien jaar, las ik in een interview. Tien op tien voor doorzettingsvermogen en volharding: fenomenaal!
Tamsin Calidas die eerder vooral poëzie schreef, ontwikkelt in dit boek een eigen schrijfstijl: alleen al de prachtige natuur- en landschapsbeschrijvingen maken het de moeite om lezen. Haar band met de natuur en met de dieren, maken het nog extra mooi en ontroerend.
__________________________
Ik ben een eiland – Tamsin Calidas
Uitgeverij Pluim – vert. Hans Kloos
Paperback, 320 blz, €23,99
isbn 978 90 8309 538 7
Kopen? kan hier
BOEKZE 