Een jong meisje dat een boek moet schrijven om te kunnen leven. Letterlijk.
Anno 2021 is dit een verschrikking. Ze werd ervoor beloond met de NS Publieksprijs.
En EW Magazine riep haar uit tot Nederlander van het jaar.
De voorbeelden die de jonge Lale Gül (23) aanhaalt, zouden heel de wereld moeten doen opschrikken. Dit is afschuwelijk en wraakroepend. Vrouwonvriendelijkheid in de islam: het is nog een te braaf woord.
Wishful thinking
Ondertussen krijgt Gül ontelbare bedreigingen, wordt ze bijna verstoten door de eigen familie en moet ze onderduiken. Ik dacht dat het verhaal van Ayaan Hirsi Ali vijftien jaar geleden de ogen zou openen. Dat was en is naïeve wishful thinking. ‘Het is een schande dat een zo dappere criticus van de islam als Ayaan Hirsi Ali Nederland moest “ontvluchten” om zich veilig te voelen’, schreven de Nederlandse kranten toen. Het was ‘een overwinning voor de intolerantie in Nederland’. Vandaag, zoveel later, is er qua onverdraagzaamheid tegenover andersdenkende, vrijgevochten vrouwen niets veranderd.
Bedreiging ook voor Lale Gül
Onlangs verscheen ook Ayaan Hirsi Ali’s boek ‘Prooi’ over de onderdrukking van de vrouw in de islam. Sterker, Ayaan vreest dat de recente instroom van mensen uit een islamitische samenleving het religieus fanatisme doet toenemen en een bedreiging vormt voor de rechten van álle vrouwen.
Dat wordt schrijnend duidelijk in het boek ‘Ik ga leven’ van Lale Gül. Ze houdt het simpel en concreet met dagelijkse voorbeelden. ‘Muziek mag niet, daten is verboden, het hebben van vrienden van het andere geslacht is onwettig, je leuk kleden en opmaken is ongepast, ’s avonds buiten zijn is niet geoorloofd, films tv-series kijken waarin wordt gezoend is onaanvaardbaar, het vieren van verjaardagen of andere heidense feestdagen mag niet, werken met mannen kan niet en ook uitgaan en feesten op festivals is verboden, selfies op sociale media maken je te schande…’
Lale schrijft er hele paragrafen over: wat er allemaal niet mag. Wat heeft het leven nog te bieden, vraagt ze zich af, waarom mogen wij, jonge meisjes, ons niet vermaken?
Die openhartigheid — de vuile was buiten hangen — leverde haar een ongeziene hetze op, in die mate dat ze al verklaarde nooit nog iets over islam te zullen schrijven. Dat durft ze niet meer. Ze is ondertussen haar ouderlijk huis ontvlucht.
Je suis Charlie. Wie herinnert zich dat nog?
Doen alsof
Leven in een strikt islamitisch gezin, betekent onvermijdelijk stiekem zijn, is Lales conclusie. Een dubbelleven: thuis kuis gekleed en met hoofddoek, buitenshuis stiekem make-up en sieraden dragen, met jongens afspreken en alcohol serveren in een restaurant. Maar het betekende voor haar vooral: voortdurend vragen stellen. Over haar opvoeding, over haar leven.
En concluderen dat zij, die het dragen van een hoofddoek nog altijd een vrije keuze van de vrouw noemen, het niet begrepen hebben.
BOEKZE 